Wist je dat? (Vietnamese uitgave)

Na bijna 4 weken in Vietnam kan ik jullie blij maken met een aantal handige of juist nutteloze weetjes over dit land en mijn ervaringen:

Wist je dat?

Het verkeer in Thailand reuze meevalt vergeleken met het verkeer in en rondom Hanoi! Ten eerste rijdt 85% van de bevolking hier op motorbikes en er wonen 6 miljoen mensen in Hanoi. Ze rijden hier alsof het zwermen bijen zijn die op een kruispunt bij elkaar komen en dan als een collectief in elkaar opgaan om er vervolgens aan alle kanten weer uit te komen. Het is werkelijk verwonderlijk dat niemand elkaar ook maar aanraakt. Je wil hier trouwens niet in een auto rijden, want je moet continue op je rem trappen vanwege de uit alle hoeken komende motorbikes.

Er al diverse problemen zijn voorgevallen met mijn hotelkamer (in de school).. In de meeste gevallen heb ik 's ochtends geen water en kan ik dus niet douchen. Als ik dan in de middag eindelijk water heb, dan moet ik de douchekop vasthouden, want ik pas niet onder de houder.. Als ik dan iets teveel in de hoek richt, dan staat mijn hele badkamer blank.. De kitlaag van de douchebak is namelijk deels opgelost..
Mijn bed rijdt 's nachts met mij weg op de wieltjes die ik niet kan locken..
Mijn airco unit doet het wel, maar vaak kan ik hem niet uitzetten en word ik 's ochtends strontverkouden wakker. Het internetten kan je hier ook wel vergeten. Er zitten namelijk 40 mensen op dezelfde wifi verbinding.. Ach allemaal luxe problemen en zolang de hordes mieren mij niet ontvoeren, ben ik allang blij.

Vietnamezen roepen 'Zooh' als ze een slok nemen. Dat lijkt op proosten, maar dat doen wij enkel aan het begin van de avond. Hier doen ze dat dus bij elke slok... Het is namelijk de bedoeling dat iedereen even veel drinkt.. Ik ben laatst naar Halong Bay (staat op de Unesco Werelderfgoedlijst) en op de boot kwam ik in contact met een aantal gezellige heren. Een piloot, twee politie agenten en een kok. Zij waren met het hele gezin ook gezellig een dagje weg. Ik werd uitgenodigd om bij ze te komen zitten en kreeg 'wijn' in mijn handen geduwd. Ik ben niet echt een wijnliefhebber en zeker niet met 40% alcohol... Of ik dan een biertje wilde.. hmm, het was pas 10 uur in de ochtend, maar ik wilde ze niet beledigen.. Na mijn eerste uitleg kan je dus wel begrijpen dat ik half lazarus de boot afstapte, want éen ding kunnen Vietnamese mannen heel erg goed: Zuipen!!

De mensen in Vietnam hun huizen zo bouwen dat er op de plek van onze woonkamer helemaal geen meubelen staan. Op de begane grond is meestal achterin de keuken op de verdiepingen daarboven heb je de woonkamer en de slaapkamers. Maar wat doe je dan met die ruimte achter de voordeur? Daar parkeer je dus je auto en je motorbikes.. Na en tijdens de oorlog in Vietnam werd er erg veel gestolen, omdat mensen simpelweg geld nodig hadden. De inrichting van de huizen is hier dus op gebaseerd. Maar ondertussen wordt er nauwelijks meer gejat... Vernieuwingen, daar houden Vietnamezen niet zo van.. Dat blijkt ook uit het volgende:

In Vietnam slaapt niemand op een matras.. Iemand heeft ooit eens bedacht dat een matras warmte afgeeft en dat dit in een warm land als Vietnam dus erg onhandig is. Daarom slapen alle Vietnamezen die het nog nooit geprobeerd hebben op de lattenbodem... En niemand die klaagt over rugpijn of wat dan ook. Ik heb het zelf geprobeerd, maar ik ben nou eenmaal gewend om mij te kunnen omdraaien zonder dat ik wakker wordt van de pijn.. Weer zo'n luxeprobleempje..

Op de school weten alle mensen hier een flink rijtje van Nederlandse voetballers op te noemen. Zelfs van de Sar is bij de 18-jarigen hier nog bekend. Maar niet alleen de namen zijn bekend, de voetbal skills zijn hier ook vergevorderd! Nu kan ik voor geen meter voetballen, maar wat zijn die gasten snel met de bal zeg! Balvaardigheid lijken ze gewoon allemaal te bezitten hier! Ook niet heel gek als je 2 jaar lang elke dag 2 uur op een klein zandveldje aan het oefenen bent. Er is namelijk niet veel anders te doen na schooltijd tot het donker wordt..

Op dinsdag en donderdag worden er 's avonds Engelse lessen gegeven door een 23- jarige studente uit Hanoi.. Ik denk dat ze geboren is met een kaakafwijking of een ongeluk heeft gehad, want de littekens zijn duidelijk zichtbaar, ze maalt heel erg met haar kaken en ze heeft een lichtelijk spraakgebrek. Petje af om voor een hongerloon als bijbaan 3 uur non stop Engels te geven aan leerlingen met minimale basiskennis en vaak niet eens ervaring met het krijgen in les op de manier zoals zij het doet (ze heeft een antieke methode Engels die ze gebruikt). Adaptief onderwijs kennen ze hier niet, met als gevolg dat er wel 2 klassen zijn met verschillende niveaus, maar er wordt totaal niet gekeken naar het verschil in progressie.. Eigenlijk wordt er überhaupt weinig gekeken naar wat de leerlingen doen, met als gevolg dat toen ik begon op de Hoa Sua school, de meeste leerlingen: 1. niet durfden te praten, 2. een belabberde uitspraak hadden en 3. mij niet konden verstaan, want alles werd in de lessen vertaald naar Vietnamees. Ze hebben nooit 'echt' leren luisteren naar Engels, want alles wordt voorgekauwd.
Het is een lastig verhaal met het leren van Engels in Aziatische landen.. Ten eerste is de uitspraak en de zinsbouw heel anders. Wij gebruiken lidwoorden, voorzetsels en vervoegingen en de uitspraak van letters P,R en Y zijn erg lastig voor ze. Daarnaast is het onthouden van de verschillen in de tonen van E, A en I bijzonder lastig voor ze. Dit wordt vaak omgedraaid. Sommige leerlingen hebben ook de neiging om in het Engels ineens heel nasaal of geknepen te gaan articuleren.. En dan nog het lastige feit voor mij is dat vooral de meiden heeeeel erg verlegen of bijna bang zijn om te spreken. In de housekeeping klas zullen sommige leerlingen never nooit uit zichzelf een antwoord geven als ik het niet op de man af vraag. Ik train ze hier al sinds het begin op, maar dit is iets wat hiervoor nooit getraind is... Erg jammer, maar voor mij ook een 'leuke' uitdaging om hier verandering in te brengen en ze een beetje plezier te laten krijgen in het leren van iets!

De supermarkt hier is heel gezellig. Ik moest wel een week zoeken voor ik hem gevonden had.. Verstopt in een mega shopping mall, dat verwacht je dus niet.. Het is er in ieder geval altijd lekker druk, vooral bij de kassa's, want of er nou twee of honderd mensen staan, er zijn max 3 kassa's open. Daarachter staat ook nog eens een bewaker die van iedereen de bonnetjes controleert en in je tas kijkt of het klopt.
Ik vind het zo gezellig, want altijd als ik langs de schappen loop op zoek naar iets, dan wordt ik vaak gevolgd door wildvreemde Vietnamezen die vervolgens alles wat ik oppak ook inspecteren.. Waarschijnlijk hebben ze zoiets van: 'als die witte reus het neemt, dan is het vast goed voor je!', daarnaast had ik laatst ook 5 jonge gasten die zich een beetje verdacht gedroegen achter mij. Ik had het al in de gaten en merkte dat twee van de vijf zich achter mij opstelden en ik maakte me al klaar om er eentje neer te beuken als ze wat probeerden. Dat proberen ging overigens heel voorzichtig: 'Sir, can we ask you something?', nou kom maar op.. 'Can we have a picture with you?' Huh, uhhhh ok. Vervolgens ben ik dus met alle vijf apart op de foto gegaan en werd ik bedankt alsof ik een koning was.


Zo, het wordt tijd om weer eens wat foto's te laten maken, ik bedoel: naar de supermarkt te gaan! Het is meer een verhaal geworden dan de gebruikelijke snel geformuleerde weetjes, maar hier moeten jullie het maar even mee doen! ;)