Lesgeven in Hanoi!

Afgelopen week ben ik begonnen met het geven van Engelse les aan leerlingen op de Hoa Sua school in Hanoi. Op maandag was er een vergadering met de staf en heb ik kennis gemaakt met de directrice van de school welke geen woord Engels spreekt. Ook kreeg ik een hand van een kerel die leek op iemand die een hotel runt in één van de smoezelige buitenwijken van Hanoi.. Dat is dus de manager van de school en hij spreekt ook helemaal geen Engels. Ik heb begrepen dat de school is opgericht door zijn moeder en die vond het tijd worden om met pensioen te gaan. Iemand moest het overnemen, dus zoonlief alsjeblieft!

Ik zal proberen te omschrijven wat er precies op de Hoa Sua school gebeurt. Het is in principe een horecaschool welke mensen opleidt om te werken in hotels en restaurants. Uiteraard het liefst hotels en restaurants welke eigendom zijn van de school. Of zou de school gewoon een onderdeel zijn van de hotels en zorgt deze voor goedkoop personeel? Nouja, dat laten we maar in het midden. Wel is deze school voornamelijk voor 'disadvantaged youth' zoals het overal geschreven en vernoemd staat. Ik vind dat nogal denigrerend tegenover de leerlingen, maar dat zal wel aan mij liggen. Veel leerlingen komen uit arme gezinnen en daar is geen geld voor een opleiding. Sommigen hebben zelfs de lagere school niet gedaan of af kunnen maken. Ook is het deels een soort Heliomare, want er is een vleugel van de school waar voornamelijk 'speciale' jeugd werkt.. uhum ik bedoel natuurlijk opgeleid wordt. Ze leren borduren, naaien etc. Alles zit hier door elkaar, van doof-stomme leerlingen tot lichamelijk en geestelijk beperkten. Als ik daar langs loop is het altijd feest, want ze vinden het geweldig om Engels met iemand te kunnen spreken en een aantal kunnen dit ook verbazingwekkend goed!

De leeftijd van de 'reguliere' leerlingen ligt tussen de 16 en 25 jaar en ze komen uit de omgeving van Hanoi, voornamelijk uit het plaatsje Sapa, oftewel 'uit de bergen', zoals de locals het noemen. De meeste leerlingen kunnen maar een paar woorden Engels, of soms helemaal niet. Daarnaast is er nog het feit dat een groot deel van deze leerlingen het Vietnamees niet goed beheerst. Simpelweg, omdat de ouders ze lieten werken in plaats van naar school te gaan. Dit om te voorkomen dat het gezin verhongerde. De gemiddelde tijd dat een leerling op de Hoa Sua school blijft, ligt tussen de 1 en 2 jaar. Sommige leerlingen slapen in appartementen in de school zelf... Nouja, het zijn kamers en ik kan me niet echt voorstellen dat het is zoals in Nederland. Rondom het gebouw hangt continue een pislucht. Van de overheid krijgen een hoop van deze leerlingen een soort beurs. Hiervan wordt de studie en de huisvesting betaald en ook krijgen ze wat zakgeld om eten en dergelijke te kunnen kopen.

Binnen de school zijn er naast de afdelingen voor de speciale leerlingen diverse andere afdelingen. Dit zijn de bakkersafdeling, waar ze elke dag vers brood, croissants en andere lekkernijen zoals pizza's maken. Deze gaan vervolgens naar de eigen restaurants en worden ook verkocht aan hotels heb ik het vermoeden. Er is een koks opleiding, waar de leerlingen leren koken op de Vietnamese en Europese wijze. Deze gerechten worden vervolgens geproefd door de leerkrachten in hun lunchpauze! Ik heb dus elke dag om 12 uur een keuze uit 5 of 6 verschillende gerechten en elke dag is het wat anders. Dit zijn geen simpele gerechten, maar eigenlijk alles wat de Vietnamese en Europese (voornamelijk Franse) keuken te bieden heeft!

De leerkracht van de koksleerlingen heeft mij uitgenodigd om elke (!) avond bij haar te komen eten. De Facebook foto van laatst was daar het resultaat van! Natuurlijk zit er een klein addertje onder het gras, maar dat vind ik niet erg. Haar zoon krijgt les van een Vietnamese lerares, een Engelse leraar en nu dus ook van mij. Een Hollander die gedurende zijn verblijf in turbotijd probeert een bekwaam leraar Engels te worden! Nou, daar zat dit jochie van 9 echt op te wachten, tijdens het eten. Ik heb in ieder geval heerlijk gegeten en geprobeerd niet dronken te worden door al het bier wat door de echtgenoot maar werd bijgeschonken na elke slok. Het was ook reuze gezellig, want niet alleen de zoon moest Engels leren, de hele familie was aanwezig! Opa en oma zonder tanden, tante die universiteit deed en vroeg hoe ze dikker kon worden (uhm..) Een echtgenoot die meer van zijn bier en sigaretten hield dan van zijn kinderen en een lerares koken die gigantisch haar best deed om alles in het gareel te houden!

Ik was er ook al snel achter dat vrouwen in Vietnam de hardste werkers van allemaal zijn! Dit gezin was een goed voorbeeld, maar als je door de stad fietst wordt het ook al snel duidelijk! Vrouwen doen hier alles! Huishouden, kinderen opvoeden, werken (als vuilnisvrouw, straatverkoper, bouwvakker, etc) En wat doen de mannen dan? Goeie vraag! Ik zie ze voornamelijk langs de kant van de weg bier drinken en roken, vooral heeeel veeeeel roken. Vrouwen mogen niet roken en waarschijnlijk ook niet drinken. Zullen ze ook niet snel doen, want ze zijn eigenlijk 24 uur per dag aan het werk! Ik ben gister naar het museum over Vietnamese vrouwen geweest en daar werd dit alles nog eens bevestigd! Als ik de teksten mag geloven, hebben een aantal Vietnamese vrouwen ook volledige Amerikaanse bataljons uitgeroeid. Soms zelfs zonder wapens..

Uhm, de school. Er is ook een afdeling voor bediening en kamermeisjes (en jongens). Hier kom ik in beeld, want voorlopig is het mijn taak om les te geven aan deze twee groepen. Ik begin elke ochtend met de Table Service Class. Dit is een groep van 10 leerlingen tussen de 16 en 25. Zij krijgen Engelse les van een hele aardige lerares die vloeiend Frans spreekt! Helaas spreekt ze nauwelijks Engels en dit is ook nog eens met een zwaar frans accent en haar zinnen bestaan uit een combinatie van Frans en Engels. De logica is bij mij ver te zoeken, maar ze is in ieder geval erg blij dat ik les geef aan deze groep de komende maand. Ik heb dus eigenlijk gewoon 11 leerlingen. Over hen kan ik zeggen: 'helemaal geweldig!' In het begin moesten ze even wennen aan die schreeuwende (mijn manier van praten) mafkees die elke keer als het net serieus begint te worden een grapje en een oerlelijke tekening maakt om een woord te ondersteunen of met wilde handgebaren en eindeloze herhalingen de juiste uitspraak erin wil rammen. Ze willen heeeel graag leren en dat is zeer fijn om mee te werken! Ik heb natuurlijk nooit met deze leeftijdsgroep gewerkt en dat feit maakt het juist nog fijner, want ik had simpelweg geen verwachtingen. Ze grijpen elk moment aan om te oefenen of met mij te praten en zijn heel beleefd en netjes. Ze corrigeren elkaar ook en als de heren even afdwalen worden ze er door de dames weer bijgehaald met een korte sneer. Voorlopig hou ik de methode van de school aan, dat is een lijst met woorden van voorwerpen die je in de bediening tegen komt. Ik leer dus zelf ook een hoop! Ondertussen zijn ze wel aan mijn energieke manier van lesgeven gewend, maar ik merk elke keer waarom leraren hier het anders doen. Ik zweet me werkelijk het apezuur! Niet normaal wat ik eruit gooi in 2 uur lesgeven! De klaslokalen hebben hier allemaal Fans aan het plafond, maar niet boven het schoolbord en ik wil gewoon continue schrijven, tekenen en aanstrepen wat we op dat moment behandelen. Dus ik sta gewoon 2 uur lang te stuiteren voor dat bord en daar hebben ze geen rekening mee gehouden bij de bouw van de school. Ik heb dan nu ook een privé fan! Ik noem het de Marcel koeler..

Deze heb ik ook nodig bij de andere klas welke bestaat uit 15 leerlingen uit de 'House keeping'. Dit zijn trouwens dezelfde leerlingen die mijn kamer onderhouden, dus ik moet wel een beetje lief voor ze zijn. Dat gaat bij mij vaak vanzelf, maar bij deze groep wordt ook mijn portie geduld flink gerekt! Van de 15 leerlingen is er namelijk 1 dame die Engels kan verstaan. Niet spreken, wel verstaan! Niet helemaal, maar het is beter dan niets! De eerste les hebben ze me een uur lang aangestaard met een machteloze blik van: 'we willen je wel antwoord geven! Maar we weten niet hoe!'. Ik ben gewoon begonnen als een soort robot: Ik ben Marcel. Ik ben 30 jaar oud. (dat kon niet volgens de vorige klas, want ik lijk volgens hen veel jonger...) Ik kom uit Holland.
Dit keer had ik geen Frangelse tolk, dus bij elke zin ben ik gaan schrijven en begonnen bij de eerste leerling. Daar valt het kwartje vaak na 10 keer herhalen en kon ik door naar de volgende leerling. Tot ik alle 15 leerlingen gehad had en dan herhaalde ik weer het hele riedeltje en kon ik door naar de volgende zin. Nu klinkt dit wat geërgerd, maar ik had er juist plezier in! Dit kwam doordat het werkte! Ik merk elke les dat ze meer spreken en ze snappen zinnen een stuk sneller, omdat ik elke keer verbanden probeer te leggen tussen zinnen en woorden. Maar wat behandel je dan? Nou alles wat ik in de klas zie wat te maken heeft met Housekeeping en tussendoor train ik ze in het voeren van conversaties. Ze moeten alles van me opschrijven, net als ik dat continue doe. Maar ik ben dus ook constant aan het checken of ze het begrepen hebben, anders heeft het weinig zin om verder te gaan. Ook deze leerlingen willen graag leren, maar ik kan wel merken dat deze leerlingen niet geheel toevallig in de Housekeeping terecht zijn gekomen. Er zit bijvoorbeeld een jongen bij die niet op een reguliere school thuis hoort. Ik moet hem telkens uit zijn dagdroom halen en zijn telefoon was hij op woensdag al kwijt aan me.

Nouja, je kan je wel voorstellen dat ik redelijk gesloopt ben in die hitte na zo'n dag. Kijk normaliter zeg je dan: 'ja, maar je moet de leerlingen laten praten!' Ja, ik probeer niet anders! Maar ze zijn door hun achtergrond al vaak erg schuchter en dan ook nog in een andere taal met allemaal klasgenoten om hen heen die graag lachen tegen de nervositeit. Ik ben dus continue aan het voordoen, herhalen en meehelpen. Mijn rust komt op het einde wel, maar ik ben hier niet heen gegaan om maar wat aan te klooien! Als ik weg ga hebben ze wat geleerd!

Zo, ik ben even uitgetypt! Tot de volgende keer! Dan zal ik weer een 'Wist je dat?' blog maken. Ik heb niet veel foto's nog, maar dat gaat goed komen! Check deze maar alvast.